کد مطلب:190830 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:149
درس های این وصیت
1. تأكید بر رعایت تقوا و پرهیزكاری در سفر و حضر. روایت شده: مردی به محضر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام شرفیاب شد و عرض كرد: شما همیشه سفارش به تقوا می كنید؛ خصوصا در خطبه های نمازجمعه؛ تقوا چیست؟ حضرت فرمود: همانا تقوا اطاعت از خدا و دوری از گناه و معصیت است.
2. امام علیه السلام از كثرت مزاح و شوخی نهی می فرماید، زیرا هیبت و وقار مؤمن را از بین می برد و از آبرویش نزد مردم می كاهد؛ همچنان كه در جامعه ی كنونی نیز افرادی كه زیاد شوخی می كنند، چندان وجهه ای در میان مردم ندارند. افرادی كه با سخنان بیهوده مردم را سرگرم می كنند، هم آبروی خود را می برند و هم توجه انسان را از واقعیت ها دور می كنند. به این حدیث شریف توجه نمایید:
[ صفحه 76]
حضرت علی علیه السلام فرمود: كسی كه تو را به مطالب باطل خشنود سازد و با سخنان غیر واقعی سرگرم نماید، (حقایق را از تو پنهان داشته و) در حقت خیانت كرده است [1] .
3. دعا نمودن، آن هم در حق دیگران، اهمیت زیادی دارد. در روایت آمده كه دعا مغز عبادت است. [2] از امام باقر علیه السلام روایت شده كه فرمود: دعا برای دیگران روزی را زیاد می كند.
آری؛ دعا از عبادات بزرگ است و توفیقی است از جانب خداوند تبارك و تعالی. همه ی حضرات معصومین، انبیای عظام و اولیای خدا علیهم السلام اهل دعا و نیایش و گریه و مناجات با خداوند متعال در تمامی حالات بودند.
2. امام علیه السلام از كثرت مزاح و شوخی نهی می فرماید، زیرا هیبت و وقار مؤمن را از بین می برد و از آبرویش نزد مردم می كاهد؛ همچنان كه در جامعه ی كنونی نیز افرادی كه زیاد شوخی می كنند، چندان وجهه ای در میان مردم ندارند. افرادی كه با سخنان بیهوده مردم را سرگرم می كنند، هم آبروی خود را می برند و هم توجه انسان را از واقعیت ها دور می كنند. به این حدیث شریف توجه نمایید:
[ صفحه 76]
حضرت علی علیه السلام فرمود: كسی كه تو را به مطالب باطل خشنود سازد و با سخنان غیر واقعی سرگرم نماید، (حقایق را از تو پنهان داشته و) در حقت خیانت كرده است [1] .
3. دعا نمودن، آن هم در حق دیگران، اهمیت زیادی دارد. در روایت آمده كه دعا مغز عبادت است. [2] از امام باقر علیه السلام روایت شده كه فرمود: دعا برای دیگران روزی را زیاد می كند.
آری؛ دعا از عبادات بزرگ است و توفیقی است از جانب خداوند تبارك و تعالی. همه ی حضرات معصومین، انبیای عظام و اولیای خدا علیهم السلام اهل دعا و نیایش و گریه و مناجات با خداوند متعال در تمامی حالات بودند.
[1] عيون الحكم و المواعظ، ص 349.
[2] وسائل الشيعه، ج 4، ص 1087، ح 14، باب استحباب الاكثار من الدعاء.